Autor: Klod Levi-Stros
Strana: 848
► Ostali detalji

Bojan Jovanović
FILOZOF DIVLJE MISLI


U viševekovnoj tradiciji Francuske akademije, 2008. godina biće upamćena po izuzetnom događaju vezanim za život jednog od njenih četrdeset aktuelnih besmrtnika. Prvi antropolog u istoriji ove ugledne nacionalne kulturne instiucije, Klod Levi-Stros, postao je jedini od svih njenih dosadašnjih brojnih članova koji je doživeo sto godina. NJegova stogodišnjica dostojno je obeležena i proslavljena kako u Francuska tako i u čitavom svetu (1), a tim povodom odata mu je počast kao jednom od najznačajnijih autora u drugoj polovini dvadesetog veka (2). Na žalost, nepunih mesec dana pre svog 101. rođendana 28. novembra, Levi-Stros je umro 30. oktobra 2009. godine. Na tom dugom i završenom životnom putu najvećeg antropologa današnjice jasno su označene i one najbitnije biografske odrednice.
Rođen 1908. godine u Briselu u uglednoj umetničkoj jevrejskoj porodici, Levi-Stros je nakon završenih studija prava i odbranjene profesure iz filozofije na pariskoj Sorboni kratko vreme bio gimnazijski nastavnik, a 1934. godine odlazi u Brazil gde postaje profesor sociologije na univerzitetu u Sao Paolu (3). NJegov put u etnologiju i antropologiju je neobičan i početak bavljenja urođeničkim kulturama podseća na odluku svojevremeno perspektivnog doktora fizike, Bronislava Malinovskog, da se nakon čitanja Frejzerove Zlatne grane stručno preorijentiše. Naime, nakon čitanja Louvijevog Primitivnog društva 1933. ili 1934. godine (4) i učestvovanja u etnografskim ekspedicijama u unutrašnjosti Brazila, Levi-Strosovo interesovanje za antropologiju postaje sve izraženije tako da već 1936. godine objavljuje prvi rad posvećen društvenoj organizaciji Bororo Indijanaca (5). Iako obrazovno i stručno več profilisan kao pravnik i filozof, on se životno usmerava ka drugom pozivu. Kada je 1938. godine napustio dotadašnju službu i uz pomoć francuske vlade organizovao veću etnografsku ekspediciju u centralni Brazil, njegovo opredeljnje za antropologiju je neopozivo.
U Francusku se vraća 1939. godine da bi kao oficir za vezu na Mažino liniji učestvovao u Drugom svetskom ratu. Posle kapitulacije Francuske 1940. zapošljava se na Liceju u Monpeljeu, ali je zbog donetih rasnih zakona otpušten iz službe. Pred opasnošću rastućeg antisemitizma emigrira u Sjedinjene američke države. Najveći deo rata je proveo u NJujorku gde je sa poznatim intelektualcima emigrantima predavao na Novoj školi za društvena istraživanja. Zajedno sa Žakom Maritenom, Anri Fosijonom i Romanom Jakobsonom, bio je jedan od osnivača Slobodne škole visokih studija, vrste univerziteta u egzilu za francuske studente. Druženje sa Jakobsonom i Boasom, biće presudno u formiranju Levi-Strosovih antropoloških pogleda.
Nakon kratkog rada na mestu kulturnog atašea u francuskoj ambasadi u Vašingtonu od 1946-1947. godine, Levi-Stros se vratio u Francusku. Doktorat je stekao 1948. godine na Sorboni, odbranivši u okviru tzv. "male" i "velike" teze radove napisane na osnovu svojih trenskih istraživanja u Brazilu: Porodica i društveni život Nambikvara Indijanaca i Osnovne strukure srodstva. Uključen najpre u rukovodstvo Muzeja čoveka u Parizu, Levi-Stros postaje potom i šef katedre na Ecole pratique des hautes etudes. Od 1953 do 1960. godine je generalni sekretar Međunarodnog saveta za društvene nauke, a 1959. godine postaje profesor Socijalne antropologije na College de France, gde je radio do penzionisanja 1982. godine. Za člana Francuske akademije izabran je 1973. godine.
Od publikovanja navedenog prvog etnološkog članka 1936. godine, Levi-Stros je tokom više od šest decenija neprekidne aktivnosti objavio veliki broj radova koji su obeležili antropologiju dvadesetog veka. Među njegovim najznačajnijim delima spadaju svakako knjige: Osnovne strukture srodstva (1949), Rasa i istorija (1952), Tužni tropi (1955), Struklturalna antropologija (1958), Totemizam danas (1962), Divlja misao (1962), Mitologike I-IV (1964-1971), Strukturalna antropologija dva (1973), Put maske (1982), Udaljeni pogled (1983), LJubomorna lončarka (1985), Gledati, slušati, čitati (1993).

Autorski stil

Objavivši radove čijom je odbranom dobio doktorat na Sorboni, Levi-Stros je stekao ugled relevantnog naučnika u akademskim krugovima (6). Međutim, pažnju šire javnosti skreuo na sebe knjigom Tužni tropi (7) u kojoj je izneo svoje putopisne zabeleške sa etnološke ekspedicije u Brazilu, autobiografske podatke, filozofska razmatranja, esejističke pasaže i skicu za jednu dramu. Uzete u značenju figure, a ne, kako bi se možda pomislilo, tropske oblasti, tropi su sredstvo ukrašavanja, a tužni su jer govore o kulturi koja zamire i iščezava (8). U traganju za tim svetom koji nestaje, Levi-Stros je napisao autentično i kompleksno autorsko i delo. Ukoliko je u radovima o društvenom životu i elemenatrnim strukturama srodstva došla do izražaja sociološka dimenzija njegove pravničke struke, Tužnim tropima se autorski potvrđuje i u širem filozofskom i književnom smislu. Ukazujući na putopisne, etnografske, filozofske i reformističke vrste tekstova u ovoj knjizi, Kliford Gerc ističe i njenu književnu dimentiju vezanu za francusku simbolističku literarnu tradiciju (9). Na osnovu poznatih Bartovih i Fukoovih distinkcija, Gerc smatra da Levi-Stros spada u autore i utemeljivače diskurzivnosti, različite od pisaca i proizvođače pojedinačnih tekstova, čiji prepoznatljiv antropološki diskurs omogućuje da se i njegovo prezime koristiti kao pridev, levi-strosovski, za označavanje ovog prepoznatljivog stila pisanja (10). Povezani u jedinstvenu celinu, ovi različiti tipovi tekstova u Tužnim tropima rezultiraju svojevrsnim mitom predstavljenim pustolovnom pričom koja upućuje prvenstveno na njegovog autora čija se apsraktna samodovoljnost iskazuje kao obeležje i njegovog celokupnog opusa (11). Taj opus vrhuni u četvorotomnim Mitologikama, nesumnjivo najznačajnijim Levi-Strosovim delom koje je stilistički i tematski začeto u Tužnim tropima, metodološki obrazloženo člancima objavljenim u Strukturalnoj antropologiji (12) a teorijski utemeljeno u Divljoj misli (13).
Mada isticao da su na njega uticale geologija, marksizam i psihoanaliza jer su ga osposobili da u prividnoj haotičnosti prirode pronađe zakone, da razumevanje zasniva na pronalaženju opštih karakteristika u raznolikim pojavama i da ima u vidu da osim svesnog postoji i nesvesno koje se iskazuje smislenim i logičkim oblicima mišlejnja i ponašanja (14), najveći značaj u formiranju Levi-Strosovih naučnih pogleda imaju tadašnja otkrića iz oblasti lingvistike, radovi ruskih formalista i predstavnika praške škole a u tom smislu posebno Propovi i Jakobsonovi rezultati u proučavanju foklora (15). Zasnovane na lingvističkim otkrićima, metoda strukturalističke analize bila je prekretnna u razvoju moderne antropologije, pa se Levi-Stros s razlogom smatra jednim od utemeljivača strukturalizma i osnivačem moderne antropologije. Premda potom osporavan, strukturalizam je doprineo usvajanju kriterijuma antropoloških istraživanja vezanih prvenstveno za otkrivanje i tumačenje logike kulturnih pojava ili pojedinih njihovih aspekata. Prepoznavanje binarnih opozicija u kulturnim pojavama nije čisto formalni zadatak, kao što ni isticanje njihovih umnoženijih, multipliciranih kombinacija nije krajnji cilj i rezultat strukturalističkog postupka koji stvara utisak zbrke (16), već tumačenje koje doprinosi potpunijem sagledavanju suštine razmatranih kulturnih fenomena.
Ključni pojam koji je obeležio njegovo delo je struktura koja je kao model konstrusan prema stvarnosti bitno razlikuje od nje i predstavlja osnovni predmet analize (17). Struktura ima odlike sistema i sastoji se od elemenata čija modifikacija dovodi do promene svih drugih elemenata. Zato svaki model pripada jednoj grupi transformacija, a celina svih transformacija konstituiše grupu modela. Model, smatra Levi-Stros, treba da bude tako konstruisan da njegovo funkcionisanje može objasniti sve posmatrane činjenice i omogućiti predviđanje njegove reakcije u slučaju promene jednog od njegovih elemenata (18). Premda u korelaciji sa konkretnom stvarnošću, nesvesni modeli pokazali su se istraživački najizazovnijim jer je njihova analiza omogućila objašnjenje dubinskih slojeva mitskog mišljenja i osvetljavanje značenja socijalnih i kulturnih institucija arhaičnih i tradicionalnih zajednica. Analiza tih strukturnih modela otkriva u ravni ljudske komunikacije smisao njenih različitih kulturnih aspekata. Budući da svako izražavanje sadrži određenu poruku, pa i nesvesnu ekspresivnu poruku pošiljaoca koji govorom iskazuje prvenstveno sebe, u samom činu komuniacije važna je prvenstveno razmena. Motiv razmene u okviru poznatih institucija tradicionalnog društva je identičan ekspresivnom aspektu govora i važnosti samoizražavanja, pa se ne samo razmena reči, već i dobara i žena otkriva kao osnovno pravilo kulture. Uzimajući jezik kao osnov čovekove mentalne složenosti, Levi-Stros ukazuje da određeni obrasci ponašanja i mišljenja odlikuju sve ljude. Univerzalne kategorije ljudskog uma prepoznatljive su u svim kulturama. Identični po svojim mentalnim sposobnostima, ljudi se međusobno razlikuju samo po boji kože, fizičkom izgledu i kulturnim karakteristikama. NJihove biološko-fiziološke i mentalne odlike su univerzalne, a različito socio-kulturno ispoljavanje jedan je od najjačih argumenata u kritici pojma rase i obesmišljavanja rasizma kojim se pravi kvalitativna razlika između ljudi (19).
Budući da sve ljude odlikuje korišćenje jezika, univerzalan je i način na koji oni stvaraju svoju kulturu. Čovekov odnos prema svetu se zasniva na segmentiranju i deljenju stvarnosti, njenim razgraničavanjem i razvrstavanjem, a potreba za izdvajanjem pojedinih elemenata kao činioca identifikacije izraz je dubljeg odnosa prema stvarnosti i načinu da se ona pojmi. Sve ljudske zajednice su podređene zahtevima za redom i pravilima koji se nalaze u osnovi čovekove misli bez obzira na stepen njegovog kulturnog razvoja. Za razliku od parcijalnog objekta koji zavisno od zadovoljenja potreba i želja dobija pozitivno ili negativno značenje (20), elementi segmentirane stvarnosti postaju činioci složene imaginativne celine koja postaje regulator čovekovog odnosa prema svetu i prema drugim ljudima.
Smatrajući da model strukturne analize postoji u samom mehanizmu vizuelne percepcije a da je potom razvijen i u duhovnoj aktivnosti zasnovanoj na primarnosti binarnih opozicija svetlog i tamnog, gore i dole, prostog i složenog (21), Levi-Stros nastoji da istovetnim svesnim i svrsishodim postupkom osvetli logiku ljudskog mišljenja koje je stvorilo karakteristične oblike tradicionalne usmene kulture. On primenjuje strukturalistički metod u svojoj modifikovanoj verziji što mu je omogućiavalo veću istraživačku slobodu koja se odnosila na tumačenje rezultata njegovih analiza. Na krilima svoje bujne antropološke imaginacije izražavao je i sopstvene teorijske poglede na literarno atraktivan i zanimljiv način. U svom najpopularnijem i teorijski najvažnijem delu Divlja misao izložio je svoja gledišta na osnovne fenomene tradicionalnih kultura. Mentalno ne manje složena od pojedinačnih oblika savremene naučne misli, “divlja misao”, ističe Levi-Stros, nije misao divljaka, niti misao čoveka arhaičnog ili prvobitnog društva već prvenstveno misao u elementarnom stanju koja ne diferencira trenutak posmatranja od trenutka tumačenja, a različita je od pripitomljene misli koja je takva prvenstveno zbog ostvarenja neke koristi (22). Svojstvenu svim ljudima, divlju misao lako možemo pronaći u sebi, ali je obično nastojimo da prepoznamo kod pripadnika egzotičnih zajednica. Autor u Divljoj misli iznosi osnovne pojmove svoje teorije vezane za sinhroniju i dijahroniju, dualizme i opozicije, prirodu i kulturu, proces logičke transformacije i definisabnja totemizma, mita, magije i religije. Ukazujući na obrazac "kućnog majstorisanja", brikolaž, korišćenje elemenata na dohvat ruke kojim se služi "divlja misao" da ostvari složene strukture, francuski antropolog je osvetlio suštinu njenog stvaralaškog postupka (23). Iskustvo stečeno proučavanjem raznih vidova “divlje misli” poslužilo je Levi-Strosu ne samo da metodološki utemelji i usavrši svoj naučni postupak, već i da ispravi dotadašnju dominantno gledište i pristup predmetu proučavanja. Na primeru svog odnosa prema totemizmu pokazao je i suštinu svog strukturalističkog metodološkog postupka i .

Biljke za mišljenje

Nagovestivši već u Tužnim tropima važnost teorije klasifikacije u primitivnim zajednicama, Levi-Sros će je celovito sagledati u delima Divlja misao i Totemizam danas (24). Međutim, več u uvodnom tekstu Strukturalne antropologije on je istakao teškoće etnološkog proučavanja totemizma koje se ogledaju prvenstveno u činjenici da je nemoguće na osnovu posebnih primera u kojima se ispoljava institucija totemizma sa svim svojim karakteristikama formulisati jedan opštiji zakon religijske evolucije (25). Francuski antropolog se još tada zalagao za detaljno istraživanje svake religijske ideje, pa i totemizma, smatrajući da je to jedini put pravilnog utvrđivanja da li se verovanje vezano za određenu biljnu ili životinjsku vrstu može objasniti reliktom davnog verovanja ili je u pitanju određena logičko-estetička težnja čovekovog duha da na određem način, u vidu pojedinačnih grupa shvati celinu.
Svojevremena opčinjenost etnologa totemizmom navela ih je da ga sa stanovišta pogrešne pretpostavke pokušaju da protumače kao najstariju religiju. Mnoge od nekadašnjih teorija o totemizmu samo su plod naučnih nastojanja da u okviru svojih osnovnih pretpostavki o kontinuitetu uspostavi i legitimitet istorijskog saznanja. Međutim, sagledavanjem osnovnih karakteristika totemizma vezanih za diskontinuitet i analogije, postaje jasno da je upravo u vremenskoj ravni neodrživo njegovo evolucionističko tutačenje. Shvaćen kao religijski pojam, totemizam je bio, prema Levi-Strosu, antropološka iluzija, jer je verovanje kojim se poreklo određene drušvene grupe dovodi u vezu sa izvesnom biljnom ili životinjskom vrstom naknadni, sekundarni momenat totemističke institucije (26). Potvrdu o tome da između čoveka i prirode ne postoji direktna veza već da je svaka relacija između njih prvenstveno metaforičkog karaktera, on pronalazi na primerima totemizma australijskih i američkih domorodačkih plemena. Razumevanje specifičnosti struktura biljnog i životinjskog sveta predstavlja mentalni preduslov prvih logičkih operacija i početak procesa socijalne diferencijacije. Odabrani totemistički znak se pokazuje kao osnovni pojmovni elemenat kojim se vrši logička operacija diferenciranja prirodnog kontinuuma i ponovno formiranje celine u sferi ljudske kulture. Zato je totemizam plod čovekove mentalne sposobnosti za klasificiranjem, pri čemu odabrani pojam ima funkciju socijalnog određenja zbog diferenciranja pojedinih ljudskih grupa prema prirodnom modelu određenih biljnih ili životinjskih specija. Poimanje logičke strukture sveta predstavlja, dakle, osnov formiranja društvene strukture.
Budući da pripada obliku “divlje misli” koju karakteriše princip analogije, totemizam ispoljava logičku moć imenovanja stvorenog ekstrapolacijom iz prirodnog sveta čiji se diferencijalni sistem ogleda u funkciji uspostvljanja identiteta jedne socijalne zajednice. U tom smislu se i mogu razumeti primeri uzimanja za toteme nekih nekorisnih biljaka koje nisu dobre za jelo, ali su, kako ističe Levi Stros, dobre za mišljenje (27). Metaforičnost totemske institucije izražava samo jedan od osnovnih načina jezičkog uopštavanja. Prevladavanje suprotnosti između prirode i kulture odvija se unutar same kulture jer vitalnost čovekove duhovne kreativnosti počiva na njegovoj mogućnosti samorazumevanja. Zato u samoj logičkoj supstanci totemizma nema ničeg dalekog i arhaičnog jer je psihološki mehanizam koji stvara totemističke crte identičan načinu na koji razmišlja i savremeni čovek. Postupak kojim se heterogeni elementi dovode u međusobnu vezu je suštinski istovetan u okviru logike mentalnih zakona čije funkcionisanje predstavlja samu osnovu ljudskog mišljenja. U tom smislu se i može reći da otkrića elementarnih struktura kulturnih fenomena dovode do neposredne spoznaje i same prirode čoveka. Totemizam je arhaičan način definisanja identiteta, a nemogućnost da se Ja kao individualno ili kolektivno određenje potvrdi drugačije osim preko drugog (28), odabranoj biljnoj ili životinjskoj vrsti ili izmišljenom mitskom entiteta daje veći značaj i posebno značenje.

. Proučavanje mitova

Iako se bavio istraživanjem totemizma, srukture srodstva i rasa, proučavanje mitova je dominantna Levi-Strosova preokupacija. Nastalo u vremenu karakterističnih šezdeseti godina dvadesetog veka, mada je završni tom objavljen u prvoj godini sledeće decenije, Levi-Strosovo delo Mitologike (29) spada u ambiciozne i složene intelektualne tvorevine. Ambiciozne zato što su autorove pretenzije usmerene ka otkrivanju i utvrđivanju univerzalnih zakona ljudskog duha, a složene jer su brojni mitovi razmotreni postupkom strukturalne analize. Međutim, i pre nego je započeo njihovo sistematsko proučavanje, on je definisao osobenost mita i izložio osnove svog istraživačkog pristupa (30).
Prisutno u brojnim i tematski raznovrsnim Levi-Strosovom tekstovima, proučavanje mitova dobilo je središnje mesto u njegovom naučnom opusu. Koristeći dragocene zapise mnogih proučavaoca starosedelačkih kultura Severne i Južne Amerike, autor je u voluminoznim četvorotomnim Mitologikama analizirao preko osamsto mitova i više od hiljadu njihovih varijanata. Za razliku od analize strukture jednog dela ili jednog mita, strukturalna analiza koju primenjuje Levi-Stros se zasniva na analizi više različitih mitova u kojima se otkriva kreativna moć ljudskog duha da od ograničenog broja elemenata stvara beskrajne kombinacije. Kako je svaki mit, u stvari, uvek na drugi način ispričana priča, razlika između složenih oblika se iskazuje kao ishod igre tih osnovnih elemenata (31). Pristupajući mitu kao neposrednom izrazu "divlje misli", autor Mitologika utvrđuje delovanje osnovnih logičkih zakona ljudskog duha i u oblastima čovekove mentalne aktivnosti oslobođene od svakih spoljašnjih prinuda. Analizom ne pojedinačnih mitova, već samog mehanizma mitskog mišljenja, Levi-Stros otkriva dubinske logičke strukture, način na koji se binarne poruke prenose nesvesnim putem i čiitav jedan sistem arhaičnog oblika filozofije nesvesnog sebe. U tom smislu njemu je i bilo važno da pokaže ne samo kako ljudi misle u mitovima, već i da utvrditi kako na planu nesvesnog procesa mitovi sebe misle u ljudima. Zato se i antropolog koji je protumačio najvažnije poruke analizovanih mitova može smatrati filozofom "divlje misli".
Mogućnosti strukturalističke analize mogu se različito tumačiti, a Levi-Strosov suvoparan i logički pristup prethodi njegovoj filozofiji mita. Taj flozofski aspekt mitskog mišljenja autor Mitologika otkriva u važnim mitologema divlje misli. On nastoji da razume i protumači ovu arhaični filozofiju otkkrivajući njenu pojmovnost i logičnost u ravni nesvesnih principa. Iako ističe da se ograničava na etnološko-antropološka istraživanja, Levi-Stros u svojim tumačenjima ispoljava daleko veće pretenzije. Strukturnu identičnost ljudskog duha on nastoji da otkrije u načinu mitskog mišljenja. Prividno haotične mitske priče zasnovane su na jasnim pravilima binarne strukture kao univerzalne logičke zakonitosti. Mitskim strukturama, on pridaje značaj nadstruktura koje preovladavaju u ljudskom mišljenju, tako da su ljudi samo sredstvo pomoću kojeg se mitovi misle u njima. Nastojanje da za razume i protumači ovaj oblik "divlje misli" pretvara u filozofiju samomislećih mitova. Filozofsko u Levi-Strosovom delu se ogleda u autorom sagledavanju celine razmatranih duhovnih tvorevina i otkrivanju njenih osnovnih principa koji povezuju pojedinačne elemente. Čiitav njegov opus upoređivan je sa veličanstvenom građevinom u čijem je središtu kapela koja oličava autorovu filozofiju i pogled na svet čija je bitna odlika dosledno mišljenje koje ide do kraja otkriva velike istine o savremenoj civilizaciji i čovekovoj sudbini (32).
Zasnivajući delimično svoje shvatanje mita ina kritici naturalističkog tumačenja, Levi-Stros ističe bitne osobenosti mitskog mišljenja. Zabluda naturalističke škole, prema njemu, bila je u tome što su njeni zagovornici poverovali u značaj samog sadržaja mitskih priča smatrajući da su prirodne pojave predmet mitskog objašnjenja. Međutim, svi prirodni elementi su prvenstveno sredstvo pomoću kojeg mitovi tumače realitet ne prirodnog već logičkog reda. Objašnjenja u mitovima, smatra on, nisu usmerena ka tumačenju prirodnih pojava, već ka organizovanju jednog logičkog reda koji ujedno ukazuje i na sam način na koji čovek dolazi do izvesnih saznanja o sebi i sopstvenoj stvarnosti. Polazište mita je struktura na osnovu koje se organizuje totalitet iskustva jednog skupa događaja u koherentn i logičku celinu posredstvom dostunog i samog po sebi, inače, nerelevantnog materijala.
Levi-Strosovo misaono zdanje izgrađeno kao jedinstven sistem logike mita koji utvrđuje kohezione principe duhovnog univerzuma divljih priča. Na osnovu izvesnog broja mitskih struktura, autor Mitologika pronalazi veliki broj odnosa i elemenata kao posebnih obeležja različitih mitova kod indijanskih plemena. Sposobnost prepoznavanja istovetne strukture ispod prividne nedoslednosti i kontradikcija je jedno od osnovnih svojstava domorodačkog una. Taj um, nimalo mentalno inferiorniji od sposobnosti mišljenja savremenog zapadnoevropskog čoveka, je osnovni predmet Levi-Strosovih proučavanja. Stavljajući u središte svog interesvanja ne mit, već mitotvornu svest kao pojavu, francuski antropolog nastoji da dokaže neke od svojih osnovnih naučnih pretpostavki. Nakon proučavanja elementarnih struktura srodstva, otkrivanja pravila srodnčkih veza i suštine totemističke institucije, on je prema istom kriterijumu pristupio i istraživanju mita da bi otkrio imanentne zakone ljudskog duha i u oblastima u kojima čovekova mentalna delatnost ima najveći stepen slobode.
Odnos urođenika prema logici mitskog mišljenja, identičan je našem odnosu prema gramatici sopstvenog jezika. Iako učenjem maternjeg jezika ovladavamo i gramatičkim pravilima mi ne umemo da objasnimo način na koji ih koristimo i kako ona funkcionišu. Ono što nesvesno znamo ne znači da smo i svesno spoznali, jer naše znanje jezičkih pravila može postati svesno tek spoznajom same gramatike jezika kojim govorimo. Otkrivajući mehanizam mitskog mišljenja, antropolog postaje njegov gramatičar. Međutim, utvrđujući u tom mišljenju sistem arhaičnog i nesvesnog načina filozofiranja, on postaje i tumač važnih poruka mita.
Na osnovu pretpostavke da je ljudski duh strukturalno sličan u svakom periodu i u svakoj vrsti socijalne zajednice, francuski antropolog stvara poznatu teoriju o mitovima koja je doprinela razumevanju najbitnijih logičkih osnova mitske misli. Mitovi su, prema njemu, određeni osnovnom strukturom univerzalnog ljudskog duha čije je jedno od glavnih svojstava vezano za težnju polarizovanja iskustva. U cilju razumevanja, tumačenja sveta, osnovni iskustveni elementi se dele u skupove suprotnosti i klasifikuju u binarno opozitne sisteme. Međutim, kada je reč o kulturnoj relevanciji ovog sistema, onda se, prema Levi-Strosovim kritičarima, neizbežni binarni aspekti ljudske i socijalne organizacije pre nameću ljudskom duhu nego što ovakav oblik mentalne strukture determiniše svaki proizvod ljudskog ponašanja i stvaranja. Iako su ovakve primedbe sasvim opravdane kada su u pitanju šire teorijske implikacije ove postavke, binarna opozicija se pokazala kao vrlo uspešan metodološki instrument analize mitova.
Osnovni cilj autorovih istraživanja je otkrivanje i spoznaja univerzalne logike proučavanjem mitova američkih Indijanaca. Sagledavajući ove logičke zakone u zavisnosti od emocionalnih reakcija, autor Mitologika dolazi do otkrića konstantnih reakcija uslovljenih istovetnošću ljudske prirode. Međuzavisnost logičkih struktura i emocionalnih reakcija je, smatra Levi-Stros, svuda ista i proitiče iz jedinstvenosti same ljudske prirode. Mitovi su svojevrsna transpozicija čovekovog odnosa prema prirodi, ali i njegovih socijalnih odnosa oličenih u imaginarne protagoniste čija je mreža srodničkih relacija homologna odnosima u datoj ljudskoj zajednici. Istančanom preciznošću, autor Mitologika je pronašao, izdvojio i protumačio kompleksan značaj brojnih podataka o prirodnoj, društvenoj i kulturnoj stvarnosti američkih Indijanaca. Mitovi vezani za utvrdivanje "Porekla ponašanja za trpezom", što je i podnaslov trećeg toma Mitologika, predstavljaju svojevrsnu inverziju mitova o poreklu kuhinje iz prvog toma ovog dela. Naime, mitovima iz prvog toma koji uslovno govore o "filozofiji bračnog savezništva" opozitni su mitovi iz treće knjige koji govore o "patologiji bračnog savezništva". Komplementarnost ovih knjiga omogućuje njihovu relativnu nezavisnost i čitaočevu samostalnost u izboru i pristupu ovom delu.
Smatrajući pripremanje hrane univerzalnim modusom preoblikovanja prirode u kulturu, autor ističe da su odredeni kulinarski elementi ne samo dobri za jelo, već isto tako dobri i za mišljenje i vrlo podesni simboli socijalne diferencijacije. U tom smislu kompleksne mitske strukture, zasnovane na nekim univerzainim principima ijudskog duha, obuhvataju i aspekt kulinarstva. Jedno od poglavlja trećeg toma pod nasiovom "Mali traktat o kulinarskoj etnologiji" predstavlja, u stvari, varijaciju poznate autorove ideje o "Kulinarskom trouglu" i mogućnosti otkrivanja osnova njegove semantičke algebre. U ovom tomu Levi-Stros analizira mitove severnoameričkih Indijanaca posvećujući posebnu pažnju razmatranju najopštijih opozicija (Visoko/nisko; nebo/zemlja; Sunce/čovečanstvo) koje predstavljaju osnovni binarni model struktuiranja dominantnih kosmoloških, prirodnih, socijalnih i kulturnih principa. U ravni semantičkih opozicija, autor svoju analizu mitova usredsreduje na osnovnu strukturu binarne logike i njene klasifikacione implikacije. Naime, naznačene opozicije su osnova hijerarhijskog raščlanjavanja sfera prirodne i društvene realnosti. U koordinatama dominantnih opozicija kulture i prirode, s jedne strane, i normalnog (neprerađenog) i preradenog stanja namirnica, s druge strane, Levi-Stros konstituiše kulinarski trougao čija su temena označena sirovim, zgotovljenim i trulim. Svaki od navedenih elemenata ima značenje prvenstveno u odnosu na ostale elemente sistema iz domena kulinarstva. S aspekta osnovne dihotomije priroda/kultura, sirovo kao neprerađeno stanje suprotstavljeno je zgotovljenom, ali i trulom kao vidu preradenog stanja namirnica. Glavni vidovi pripremanja hrane čine prema kriterijumu sredstava posebnu strukturnu celinu opozitnu trouglu: pečenog, barenog i dimljenog. Pečenjem i dimljenjem, hrana se priprema bez posredovanja kulture, korišćenjem prvenstveno prirodnih procesa, dok je barenje isključivo rezultat kulturnog posredovanja. Međutim, s apsekta krajnjeg rezultata dimljena hrana je vezana za principe kulture, dok su pečeno i bareno bliski prirodnom stanju. Koje su kulturne konsekvence ove analize?
Prema autoru Mitologika ovakvo razvrstavanje i vrednovanje namirnica ima univerzaini značaj. Pečenoj hrani, po pravilu, pridaju svi narodi sveta najveći značaj, dok su kuvane namirnice uobičajena, svakodnevna pojava, tako da su kategorije pripremanja hrane u stvari vrlo podesni simboli i socijalne diferencijacije. Za barenje je karakteristična plebejska ekonomičnost, dok je pečenje praćeno aristokratskim razaranjem i gubitkom. U tom smislu i ponašanje za trpezom implicira sasvim odredena društvena pravila. Zabrane izvesnih postupaka su usaglašene sa najopštijim principima čije se međusobno suprotstavijanje nastoji izbeći. Međutim, dok mi svojim ponašanjem nastojimo izbeći prvenstveno opasnosti koje ugrožavaju nas same, urođenici s američkog tla izbegavaju opasnosti koje prete drugima. NJihova pravila lepog ponašanja, ističe autor Mitologika, vezana su za očuvanje čistoće i egzistencije drugih bića. Zato se nakon završnih analiza indijanskih mitova i javljaju obrisi određenog morala čija su pravila umnogome različita od naših. Za razliku od naših shvatanja o izbegavanju spoljnje nečistoće, shvatanju izraženom u poznatoj sintagmi "Pakao, to su drugi", oni ističu sasvim suprotnu formulu "Pakao smo mi sami". Ova njihova formula ne predstavlja samo lekciju iz skromnosti, već i samu srž humanizma koji najsugestivnije sažima jedan od osnovnih uslova našeg ljudskog opstanka.
Razvijajući seriju binarnih opozicija kombinovanih u vrlo različite dualizme, Levi-Stros nastoji da dešifruje osnovne kulturne poruke. U tom smislu sheme njegovih analiza i brojne permutacije binarnih opozicija su sredstvo da utvrdi logika mita. Pridajući veliki značaj upravo algebarskom aspektu mitskih analiza, autor poetskim rasponom najubedljivije sugerira njihov dubok i teško dokučiv smisao. Prepoznavanje binarnih suprotnosti u kulturnim pojavama i razmatranje njihovih potencijalnih kombinacija nije krajnji cilj strukturalistiekog pristupa. Otkrivajući tokom svojih analiza ne haos, već stroga pravila mitske misli, Levi-Stros je bitno doprineo potpunijem i adekvatnijem sagledavanju značaja mita u celokupnoj ljudskoj kulturi. U njihovoj binarnoj struktuiranosti on otkriva primarnu ulogu posredovanja protivrečnosti. U tom smislu je i uloga mitova da većinu opštih problema jedne društvene zajednice izrazi u vidu protivrečnosti izmedu dostižnog i nedostižnog, želje i stvarnosti i slično, kako bi takve suprotnosti učinile podnošljivijim upravo postavljenim logičkim modelom koji ih na odredenom nivou razrešava, odnosno ublažava. Baveći se posredovanjem ovih protivrečnosti, mitovi pokazuju, prema Levi-Strosu, kako i empirijski elementi mogu poslužiti kao pojmovni alat za razrešavanje nekih apstraktnijih kategorija. Od utvrđivanja psiholoških pravila mitskog mišljenja, zasnovanih na univerzalnoj binarnoj logici ljudskog mišljenja, autor Mitologika dolazi do filozofskih implikacija pretpostavljenih mitskih nadstruktura.

Zakoni duha

Polazeći od datosti nesvesnih jezičkih i mitskih struktura, Levi-Stros nastoji da pokaže i njihovu logičku i duhovnu složenost. Zato se on ne zadovoljva utvrđivanjem strukture mitova, već nastoji da ih sagleda i u ravni zadatosti njihovih viših ciljeva. Inspirisan Merlo-Pontijevom idejom o izraženosti suštine jedne kulture njenim elementarnim oblicima, on nastoji da dokaže postojanje jednog opšteg, univerzlnog zakona funkcionisanja ljudskog duha čije se delovanje može prepoznati i uvrditi u svim domenima kulture. "Smisao se ne da propisati", veli francuski antropolog, "on nije nigde, ako nije svuda" (33). Obraćajući posebnu pažnju u svom proučavanju mitotvornog mišljenja na one elemente koji su van sistema i kao takvi, u izvesnom smislu, naraušavaju uspostavljeni red, kao što su, na primer, mitska ličnost sa dva penisa, nimfomanke, otrov i sl., on ne smatra poput Hegela da nije ništa gore za činjenice nego da nisu u skladu sa jednim koherentnim logičkim sistemom. Levi-Stros ne gubi iz vida ove činjenice, ali one ne utiču bitno na njegov sitem ćiji se legitimitet zasniva na sistemu samog mitskog mišljenja. Naime, dinamički proces ekspanzivnog mitskog mišljenja izražen u samoj prirodi mita da sebe objašnjava mitom obrazuje višedimenzionalnu ravan na kojoj se odvija proces zgušnjavanja, sažimanja mitskog jezgra. U tom procesu će i trenutno nekoherentni elementi postati deo sistema.
Kada je reč o zakonu ljudskog duha za kojim je Levi-Stros tragao i obznanio da ga je pronašao u mitskom mišljenju, otvara se pitanje o njegovog postojanja pre samih tvorevina u kojima se ispoljava. Naime, i mit, kao i obred i jezik ne stvaraju se svesno i sa nekom unapred postojećom idejom o tome kako bi trebalo da funkcionišu. Poput evolucionog procesa i spontanih genetskih promena koje su dovele i do stvaranja čoveka, procesa identičnog u stvaranju jezika i njegovih složenih gramatičkih pravila, evidentna je sloboda i faktor slučajnosti u procesu njihovog formiranja.
Zakoni se otkrivaju kao postojeći, ali tek nakon stvaranja određenih oblika života i kulture u kojima se oni ispoljavaju. U tom kontekstu treba sagledati i mitove koji su kao uvek drugačije ispričane priče stvorene korišćenjem dostupnih elemenata, onih na dohvat ruke, pa se zato i formiraju po principu još ne-svesnog, a tek nakon stvaranja pokazuju svoju latentnu, nesvesnu strukturu. Ta istorija ne-nesvesnog u formiranju kulture i čoveka, se iskazuje u iskustvu kolektivno nesvesnog. Pominjanje kolektivno nesvesnog samo formalno dovodi u vezu Levi-Strosa i KarlaGustava Junga, jer u pojmu nesvesnog prestaju sličnosti i počinju razlike. Bliska Jungovom nastojanju da u nesvesnom otkrije dublje značenje i smisao ljudskih tvorevina (34), Levi-Strosova teorija mita ne nalazi uporište u kolektivno nesvesnom već u nesvesnom aspektu samog mita vezanom za njegovu dublju logičku strukturu. Slobodna stvaralačka aktivnost čovekovog duha u čije su plodove ugrađene i brojne slučajnosti, nije uslovljena nekim unapred postojećim planom i zakonima po kojima nastaju njegove tvorevine, već se pravilnosti i zakonitosti utvrđuju tek u stvorenom. Taj duh ne dela prema unapred postojećem zakonu, ali ima zakonsku intencionalnost, svojstvo da se ishod stvorenog ogleda u njegovim pravilima. Zakonitosti su imanentni stvorenom, pa je njihovo formiranje neodvojivo od ljudske kreativnosti.
Čitav opus Levi-Strosa je stvoren radi dokazivanja primarnosti i dominantnosti čovekovih racionalnih saznajnih motiva koji su suprotni realnosti vere i verovanja. Ukoliko je racionalno u nesvesnom bitno, onda je isto tako važno i verovanje u ispričano. "U mitsku je imaginacija", veli Kasirer, "uvek uključen akt verovanja. Bez verovanja u postojanje svog objekta, mit bi izgubio osnovu" (35). Mit je priča o nestvarnom koje je predmet ljudskog verovanja. Investirajući svoje verovanje u sadržaj ispričanog, čovek zadovoljava svoju potrebu za imaginativnim, fantastičnim, koja je komplementarna njegovoj potrebi za racionalnim, faktičkim i egzaktnim. I upravo u egzistencijalno nesigurnom svetu, u kome je čovek zavistan od samovolje prirodnih sila, vera u natprirodno se i iskazuje čudima kao mogućnostima slučajnih i nepredvidivih zbivanja. Sam čin verovanja daje mitovima psihološku egzistentnost i čini ih socijalno releva