Autor: Antun Gustav Matoš
Strana: 110
► Ostali detalji

Sva njegova poezija, bez obzira na motive, nosi u sebi jednu čvrstu zajedničku komponentu i smisao: naglašeni ton sjete, melankolije i pesimizma. Neka duboka neizreciva tuga i bol, predosjećaj smrti i stravični osjećaj nečeg nedorečenog i tamnog – stalni su lajtmotiv Matoševe lirike. (Miroslav Šicel)

Stihovima destilovanim iz spoja simbolističke muzikalnosti, impresionističke osetljivosti, stilske virtuoznosti i intelektualne britkosti, Antun Gustav Matoš uveo je hrvatsku liriku u maticu evropske moderne. Njegov rad označio je prekid s provincijalizmom i otvorio je prostor estetski i duhovno ambicioznijoj književnosti, tačnije postavio je temelj za literarnu (nad)gradnju koja je usledila dolaskom Miroslava Krleže i Tina Ujevića.

Ovaj izbor Matoševe lirike otkriva kako majstora soneta i sinestezije, Bodlerovog učenika na tragu ljubavi, prolaznosti i smrti, („Notturno“, „Jesenje veče“ i „Utjeha kose“) već i društveno angažovanog kritičara, koji neumorno bdi nad političkom situacijom u domovini, izražavajući stihovima duboku povezanost sa narodnom sudbinom („Stara pesma“, „Iseljenik“).

Sva njegova poezija, bez obzira na motive, nosi u sebi jednu čvrstu zajedničku komponentu i smisao: naglašeni ton sjete, melankolije i pesimizma. Neka duboka neizreciva tuga i bol, predosjećaj smrti i stravični osjećaj nečeg nedorečenog i tamnog – stalni su lajtmotiv Matoševe lirike.
Miroslav Šicel