Autor: Pavle Milenković
Strana: 240
► Ostali detalji

Otpor događajnoj i političkoj istoriografiji, kao i dokumentarna revolucija koja je s time povezana, spontano su povukli za sobom i refleksiju o dometima istoriografske metodologije, pa i o mogućnostima objektivnosti u istorijskom saznanju uopšte. Ta dokumentarna revolucija, koja podrazumeva drugačiju manipulaciju izvorima, kao i sasvim novo shvatanje istorijske činjenice, približila je istoričare okupljene oko revije Anali naukama do juče čvrsto ušančenim na položajima akademskim, disciplinarnim, pa i ideološkim. Razmena koncepata dovela je do pomeranja granica, što je uslovilo promenu u odnosu snaga. Tako su francuski „novi istoričari“ – ovde analisti, nezaobilazni u razumevanju prilika u društvenim naukama u poslednjih pedesetak godina. Najzad, uticaj koji su ostvarili unutar svoje struke, ili zanata kako sami vole da kažu, kao i izvan nje – među sociolozima, filozofima, teoretičarima društva – otkriva tu promenu u odnosu snaga: škola Anala najjača je po uticaju istoriografska struja u prošlome veku. Po značaju i obimu, poredi se sa romantičarskom istoriografijom rankeovskog tipa...Pitanje stila i književne mode ovde je neizbežno, jer se bavi nečim što je dovoljan, a sve više i neophodan uslov, u sadašnjoj logici razvoja društvenih nauka. Uspešna istoriografija, kao i uspešna sociologija, podrazumevaju gotovo uvek i uspešan stil: Mišle, kao i Dirkem, Brodel, kao i Rajt Mils, Dibi, kao i Mišel Fuko, spajali su, svako na svoj način, teorijsku plodnost sa dobrim pisanjem. Heuristička plodotvornost njihovih ideja počiva na stilu, koliko i na teorijskoj ubedljivosti. I to je ona veza ovih nauka sa humanističkim zaleđem, veza koja dopušta da i naučno pismo može biti dobro pismo.